در اواخر قرن هیجدهم یک دانشمند ایتالیایی به نام لوییجی گالوانی متوجه شد که وقتی پای قورباغه ای را با دو فلز مختلف لمس کند، ماهیچه ی پا تحریک شده و جمع می‌شود. قبلاً کشف شده بود که الکتریسیته می‌تواند ماهیچه را تحریک کند و باعث جمع شدن آن ها شود. اندکی بعد یک دانشمند دیگر ایتالیایی به نام الساندرو ولتا از کشف گالوانی با خبر شد. او آزمایش های زیادی با الکتروسکوپ های حساس انجام داد تا صحت گفته های گالوانی را بررسی کند و پس از مدتی دریافت که منشأ الکتریسیته در پای قورباغه نبوده، بلکه الکتریسیته از تماس دست با دو فلز حاصل می‌شود. ولتا آزمایش های فراوانی با مواد مختلف انجام داد و متوجه شد که دو فلز ( در شرایطی خاص ) می‌توانند اختلاف پتانسیل به وجود آورند. یکی از آزمایش های او به این صورت بود که دو تکه ی فلز، از جنس روی و نقره را روی طرفین زبان قرار می‌داد؛ سپس آن ها را با یک سیم به هم متصل می‌نمود. با این عمل الکتریسیته به جریان می‌افتاد و باعث سوزش زبان می‌گردید. او نتیجه ی کار خود را به این صورت بیان نمود:

 

برخی مواد شیمیایی باعث می‌شوند که دو فلز مختلف بتوانند اختلاف پتانسیل الکتریکی به وجود آورند.

 

او از این کشف استفاده نمود و در سال 1800 اولین باتری را ساخت. وی ابتدا یک کاغذ را در آب نمک خیس کرد. سپس آن را بین دو تکه فلز روی و نقره قرار داد. پس از آن تعداد زیادی از این قطعات ساخت و آن ها را پشت سرهم قرار داد. به این ترتیب، ولتا توانست یک باتری قوی درست کند. اختلاف پتانسیل باتری به جنس فلزات به کار رفته در آن بستگی دارد. معمولاً اختلاف پتانسیل این باتری‌ها  0.5 الی 2 ولت است. اندازه ی صفحات فلزی ( یا به عبارت دیگر، ابعاد باتری ) تأثیری در ولتاژ آن ندارد. ابعاد باتری فقط نشان دهنده ی مقدار ماده شیمیایی به کار رفته در آن است و لذا مقدار کل بار قابل انتقال را تعیین می‌کند. پس باتری بزرگ تر فقط عمر بیشتری دارد ( و نه لزوماً ولتاژ بیشتری! )

 

 

********  هرچه صبر بیشتر باشد، دقت بیشتر است و هرچه دقت بیشتر باشد، موفقیت بیشتر است. ********