البته هم به لحاظ انتشار سرانه کربن کشورهایی مثل عربستان، آمریکا و استرالیا (احتمالا به خاطر تولیدات معدنی) از ایران بالاتر هستند و هم به لحاظ حجم کل کربن تولیدی کشورهای بزرگی مثل چین و هند اهمیت بیش‌تری نسبت به کشور ما دارند. با این همه چون ایران تلاش زیادی برای کاهش کربن در سال‌های قبل نکرده است ، هزینه‌ نهایی کاهش کربن در مقایسه با کشورهای دیگر پایین‌تر است (به قول فرنگی‌ها Low Hanging Fruits) و احتمالا هنوز در بخشی از منحنی کاهش کربن قرار دارد که هزینه آن «منفی» است.

هزینه «منفی» مربوط به قدم‌های اولیه کاهش کربن از مسیر افزایش بهره‌وری مصرف سوخت است که هم باعث کاهش کربن می‌شود و هم منافع مثبت اقتصادی دارد (در مقابل قدم‌های مرحله بعد مثل انتقال فناوری تولید برق از ذغال سنگ به گاز یا سوخت‌های تجدیدپذیر که باعث گران‌‌تر شدن هزینه تولید می‌شود و هزینه «مثبت» دارد.)

در فضای بعد از کنفرانس پاریس و مومنتوم جدیدی که در جامعه جهانی برای تعهد به محدود کردن افزایش دمای جهانی به ۱.۵ درجه (در مقایسه با دوران ماقبل صنعتی) فرصت‌های جدیدی برای امتیاز گرفتن از جامعه جهانی در مقابل تعهد به کاهش رادیکال کربن در کشور وجود دارد. تلاش برای کاهش کربن در کشورهای دیگر مراحل آسان و ابتدایی را طی کرده و به مرحله‌های سخت‌تر رسیده است٬ در نتیجه کاهش انتشار از کشوری مثل ایران می‌تواند به عنوان فرصت جدید و مهمی مطرح باشد.

 

این امتیاز گرفتن‌ها هم می‌تواند در داخل چانه‌زنی حول مباحث دیگر٬ هم در قالب جذب کمک‌های فنی و منابع مالی و هم در چارچوب مکانیسم توسعه پاک (CDM) باشد که در آن به نوعی کردیت ناشی از کاهش کربن به کشورهای دیگری که تعهد برقرار (Binding) به کاهش کربن دارند فروخته می‌شود (در واقع هزینه‌های کاهش توسط آن‌‌ها تقبل می‌شود). صحبت از CDM در کشور زیاد است ولی به نظر هنوز جزیی فعال از دیپلماسی نشده است.